Category Archives: Τεχνολογία

3+1 funds κι ο αγώνας δρόμου


Χωρίς υπερβολή μπορώ να πω ότι το σημερινό Open Coffee ήταν το πολυπληθέστερο της 5χρονης ιστορίας του. Κι ίσως το σημαντικώτερο. Καθόλου παράξενο δε, αφού το αντικείμενο ήταν η παρουσίαση των τριών από τα τέσσερα νέα κεφάλαια υψηλού κινδύνου (VCs) που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού  Jeremie. Τα κεφάλαια αυτά έρχονται σα δροσιά στο επί μακρόν χρηματοδοτικά άνυδρο τοπίο της ελληνικής νεοφυούς επιχειρηματικότητας [Σημείωση: θαυμάζω τον εαυτό μου, τα είπα όλα ελληνικά ως τώρα :)].

Και η σημασία αυτού του σημείου καμπής, γιατί περί τέτοιου πρόκειται, έγινε αντιληπτή από το σύνολο της σχετικής κοινότητας.

Τα funds που αυτοπαρουσιάστηκαν ήταν τα:

  1.  Odyssey Venture Partners
  2.  PJ Tech Catalyst
  3. Openfund II

κι η σειρά παρουσίασης μάλλον δεν ήταν τυχαία. Πρέπει να ήταν ανάλογη του ύψους των κεφαλαίων προς επένδυση που το κάθε fund  έχει,  ή συντομα θα έχει, συγκεντρώσει. Πιο συγκεκριμένα:

  1.  Odyssey Venture Partners  30-40 εκατ. ευρώ (το fund δεν έχει τυπικά κλείσει ακόμα).
  2.  PJ Tech Catalyst 15 εκατ. ευρώ
  3. Openfund II 10 εκατ. ευρώ
Το τέταρτο fund που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί είναι το First Athens.  Αγνοώ προς το παρόν το ύψος των κεφαλαίων που έχει ‘σηκώσει’ αλλά αν είναι κάπου στο μέσο των άλλων τριών τότε μιλάμε για περί τα 80 εκ.  σύνολο διαθέσιμων κεφαλαίων προς επένδυση και μάλιστα μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.
Οι παρουσιάσεις είχαν κι ένα πολύ απαραίτητο άλλο στοιχείο πέραν των καθαρά χρηματοτεχνικών: φανέρωσαν στον κόσμο τα πρόσωπα και τα προφίλ των διαχειριστών αυτών των κεφαλαίων. Μια πρώτη παρατήρηση είναι πως υπάρχει σε όλα τα σχήματα το απαίτητο διεθνές flavor: είτε Έλληνες του εξωτερικού, είτε ξένοι που ζουν στην Ελλάδα. Και πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι της τεχνολογίας στα σχήματα, πράγμα που αποτελεί εχέγγυο καλύτερης αντίληψης κι αξιολόγησης των προτάσεων.
Το νούμερο όμως των κεφαλαίων προς επένδυση  είναι πολύ μεγάλο για να μην είναι δυνητικά επικίνδυνο. Κι οι κίνδυνοι του είναι αφενός οι γνωστοί του ‘να φάμε τα λεφτά γρήγορα τώρα που τα βρήκαμε΄, αφετέρου οι προερχόμενοι από το ενδεχόμενο άγχος να πιαστεί ο στόχος της τριετίας και τις εκπτώσεις στα κριτήρια και την αξιολόγηση που μπορεί να προκαλέσει. Αυτό το τελευταίο (το πιάσιμο του στόχου) είναι πραγματικά δύσκολο καθαρά για λόγους αριθμητικής: με 80 εκατ. προς διάθεση ακόμα κι αν δινόταν μισό εκατομύριο κατά μέσο όρο σε κάθε χρηματοδήτηση, θα χρειάζονταν 160 startups άξια λόγου για χρηματοδότηση. Που σημαίνει ένα pool τουλάχιστον 500-1000, νούμερο πραγματικά πάρα πολύ μεγάλο για τα ελληνικά δεδομένα.
Αλλά ας αφήσουμε αυτό το άγχος στους fund manager.  Το ζητούμενο της άλλης μεριάς (των startupers) είναι η ανάδειξη πρωταθλητών, όχι Β’ εθνικής, αλλά από UEFA και πάνω. Κι από αυτή την άποψη είναι ευκαιρία. Μοναδική και χωρίς υπερβολή ιστορική. Που αν την προσπεράσουμε δεν ξέρω πότε θα μας ξαναδοθεί στο μέλλον.

Δείτε επίσης:

Κι οι σχετικές παρουσιάσεις

Το μέλλον της βιομηχανίας είναι … οικιακό

Δεν θυμάμαι άλλη τεχνολογία που να έχει εξάψει τόσο τη φαντασία μου όσο το 3D printing. Ίσως γιατί έχει αυτή την πράξη δημιουργίας, την εμφάνιση ενός απτού, υλικού αντικειμένου κατευθείαν από τον ιδεατό του τύπο (: ένα 3D σχέδιο) χωρίς μεσολάβηση μιας διαδικασίας κοπής, τρυπήματος, συναρμολόγησης, συγκόλησης, όλων αυτών των ενεργειών, τέλος πάντων, που έχουμε συνδιάσει στο μυαλό μας με την παραγωγική διαδικασία.

Φαντάζομαι μια εποχή όπου θα έχει τελειοποιηθεί αυτή η τεχνολογία κι οι ηλεκτρονικές μας αγορές θ’ αφορούν σχέδια αντικειμένων τα οποία κατόπιν θα τυπώνουμε σπίτι μας σ’ όσα αντίτυπα θέλουμε ή μας χρειάζονται.

Αναρωτιέμαι δε κατά πόσο υπάρχει ήδη εδώ μια ευκαιρία. Μιλάω για εδώ, Ελλάδα. Η τεχνολογία του 3D printing είναι σ’ εμβρυακή μορφή μεν ακόμη αλλά ίσως να υπάρχουν ήδη κάποιες κάθετες αγορές για τις οποίες θα προσιδίαζε έτσι ως έχει. Ειδικά για αντικείμενα που συνδιάζουν κάτι το καλλιτεχνικό και το βιομηχανικό. Ίσως μια γλυπτική που γίνεται με CAD κι όχι με σμίλη. Οψόμεθα.

 

Related articles
Enhanced by Zemanta

Το metablogging.gr στο kindle

20120704-231638.jpg

Πολλά από τα άρθρα που διαβάζω online, με κουράζει να τα διαβάζω σε υπολογιστή και γι αυτό χρησιμοποιώ το instapaper. To instapaper έχει μια λειτουργία που τα στέλνει στο kindle σε ημερήσια βάση κι εκεί απολαμβάνω την ανάγνωση τους περισσότερο: και λόγω της ευκρίνειας του κειμένου αλλά και λόγω της έλλειψης των λοιπών online περισπάσεων.

Το τελευταίο δεν είναι απολύτως αλήθεια. Γιατί το kindle διαθέτει browser (που βασίζεται στο Webkit όπως ο Chrome κι ο Safari), και, συνεπώς, μπορείς να … περισπαστείς περιηγούμενος.

Όχι για πολύ όμως. Γιατί η έλλειψη χρώματος κι η συμπίεση της σελίδας κάνουν πολύ κουραστικό το web surfing.

Όμως δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει έτσι. Συμβαίνει έτσι, απλά και μόνο επειδή τα site δεν είναι κατασκευασμένα για να λαμβάνουν υπόψιν τους τους αναγνώστες του Kindle. Αλλά η τεχνολογία για να μετατραπούν, έτσι ώστε να προσφέρουν ebook like αναγνωστική εμπειρία, υπάρχει κι είναι απλή .

[Προειδοποίηση: ακολουθεί τεχνική παράγραφος]

Συγκεκριμένα, η επιθυμητή λειτουργία μπορεί να επιτευχθεί αξιοποιώντας τις τεχνικές του responsive design με media queries ειδικά για το Kindle. Συμβαίνει να έχω το kindle 3 που οι διαστάσεις της οθόνης του είναι 600 pixel πλάτος και 800 pixel ύψος. Έτσι, προσθέτοντας στο head της ιστοσελίδας ένα link tag σαν το ακόλουθο,
<link rel="stylesheet" href="kindle.css" type="text/css" media="screen and (max-device-width:600px)" />
και φτιάxνοντας ένα CSS stylesheet (:kindle.css) που να κρύβει τα περιττά και να ‘καθαρίζει’ την τυπογραφία, ο browser του kindle μπορεί να προσφέρει εικόνα σαν την ανωτέρω.
[Τέλος προειδοποίησης]

Τα παραπάνω τα δοκίμασα σ’ αυτό το μπλογκ (όπως φαίνεται κι από την εικόνα) και το αποτέλεσμα είναι μια πιο … ebookική αναγνωστική εμπειρία.
Δεν κάθισα ν’ ασχοληθώ λεπτομερώς με το stylesheet γιατί ο σκοπός ήταν proof of concept κι όχι web design. Αλλά το αποτέλεσμα δεν προδίδει την ουσία: το κυρίως κείμενο είναι αναγνώσιμο και καθαρό.
Σημειωτέον δε, ότι και τα κουμπιά του Kindle αλλαγής σελίδας δουλεύουν. Το forward σε πηγαίνει στο επόμενο κομμάτι της σελίδας, που είναι ‘κρυμμένο’ μετά τα πρώτα 800 pixel και το backward σ’ επαναφέρει.

Όσοι έχετε kindle δοκιμάστε το κι αν θέλετε πείτε και μια γνώμη: αξίζει τον κόπο ή απλά είναι αποκύημα της περιέργειάς μου;

LeWeb11 – Δεύτερη μέρα

Ξεκινάμε τη δεύτερη μέρα λίγο πολύ όπως την πρώτη: στην κεντρική αίθουσα όπου μας πληροφορούν ότι η Radian6, σε ανάλυση της για τη χτεσινή μέρα, βρήκε ότι στο leweb  ξεκίνησαν 30000 συζητήσεις. Η έκπληξη; Το  babelverse κυριαρχούσε στις συζητήσεις γύρω από το  startup competition!

Update 1

Χτες το Facebook έκανε μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση μέσω της Joanna Shield, VP and managing director for Facebook Europe, Middle East and Africa’s (EMEA): ένα καινούργιο subscription plugin. Τι είναι αυτό; Στην ουσία είναι κάτι σαν εγγραφή σ’ ένα RSS feed μιας ιστοσελίδας μόνο που θα φέρνει την σχετική πληροφορία μέσα στο προφίλ του χρήστη του facebook. Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έρχεται να καλύψει το κενό που άφησε η αλλαγή του Google Reader.Το plugin δεν έχει δοθεί ακόμα για δημόσια χρήση.

Update 2

Παρακολουθόντας την Marissa Mayer της Google σε μια μάλλον προβλέψιμη συζήτηση με τον τέως techcrunch MG Siegler, άκουσα για μια πρόσφατη σχετικά ανακοίνωση για google maps που είχα χάσει: το Maps Inside που είναι χαρτογράφηση εσωτερικών χώρων και καθοδήγηση μέσα σ’ αυτούς με τη βοήθεια των Google maps. Πως; Όχι με GPS βέβαια αφού δεν υπάρχει λήψη σ’ εσωτερικούς χώρους, αλλά με εντοπισμό θέσης από wifi.
Δείτε παράδειγμα:

Update 3
Καθόμαστε στο bloggers’ lounge με τον Πάρι και τον Πάνο και ξαφνικά, ακριβώς δίπλα μας, βλέπουμε τον Robert Scoble να παίρνει βιντεοσυνέντευξη στον Απόστολο Παπαδόπουλο (γνωστό ως @apas στο twitter).
Ε, μετά από αυτό και μερικά promotional tweets του χρωστάμε και μεις ένα βίντεο! Ιδού:

LeWeb11 – Πρώτη μέρα

Σ’ αντίθεση με τις άλλες χρονιές που περίμενα να τελειώσει η μέρα ή το event για να γράψω εντυπώσεις, λέω φέτος να το κάνω πιο δυναμικά. Να ξεκινάω τη μέρα ανοίγοντας ένα ποστ (σαν κι αυτό) και να το ενημερώνω στην πορεία.
Προς το παρόν, μετά από μια χτεσινή off line αρκετά υγρή (είχε πολλές σποραδικές μπόρες, μέχρι κι ένα τρίλεπτο χαλαζόπτωσης), με πολύ περπάτημα παρέα με τον Πάρι, και μια επίδειξη του R-Link της Renault σε μια προσυνεδριακή εκλήλωση, περιμένουμε στην κύρια αίθουσα να ξεκινήσει το φετινό LeWeb που, απ΄ότι άκουσα, θα έχει περί τους 3,5 χιλιάδες συνέδρους! Τοποθεσία ίδια με πέρσι, οργάνωση ίδια με πέρσι, και θέμα: LOcal -SOcial – MObile.

Απ’ ότι έχω αντιληφθεί, η ελληνική παρουσία φέτος είναι πολυπληθής. Πέραν από τους official bloggers (Παναγιώτης, Πάρις κι εγώ), υπάρχουν εκπρόσωποι από startups (babelverse που μετέχει και στο επίσημο startup competition με τα ‘χρώματα’ της Χιλής, απ’ όπου τα παιδιά έχουν πάρει seed funding, bugsense, 4sqwifi, betcafe κτλ), ο Paul Papadimitriou που είναι και στους ομιλητές, η Αμαλία Αγάθου (φαντάζομαι σαν TheNextWeb, Έλληνες εξ Αμερικής κ.α.

Update 1

Μετά από ένα, αδιάφορο κατ’ εμέ ξεκίνημα με break dance χορευτές και τ΄ απαραίτητα εισαγωγικά, στη σκηνή εμφανίστηκε ο Karl Lagerfeld. Ομολογώ δεν είχα ενθουσιαστεί όταν το είχα διαβάσει στο πρόγραμμα αλλά αποδείχτηκε απολαυστικός, με έξυπνες ατάκες, αρκετή ειλικρίνεια και σίγουρα αυτό τον αέρα του ανθρώπου που δεν έχει πετύχει τυχαία. Μου έκανε εντύπωση ότι είναι τελείως αυτοδίδακτος κι ότι δεν έχει καν στοιχειώδη εκπαίδευση (δεν έχει βγάλει λύκειο) κι εντούτοις είναι διαβασμένος βιβλιόφιλος, δουλεύει και σκετσάρει σε ipad όπως μπορείτε να δείτε στις φωτό.
Γιατί τον επέλεξε ο Loic; Εκτός από τ’ ότι είναι μια διασημότητα και τραβάει πάντα τα φώτα πάνω του, νομίζω από μια ανάγκη ανάδειξης Ευρωπαϊκής -και πιο ειδικά γαλλικής- επιτυχίας. Γιατί, αναπόφευκτα, σ’ ένα συνέδριο σαν το LeWeb οι ειδήσεις και οι άνθρωποι οι πέραν του Ατλαντικού συνήθως κλέβουν την παράσταση. Έτσι, ο Loic, άλλαξε το γήπεδο τρόπον τινα, για ν’ αναδείξει μια πλευρά της ευρωπαϊκής επιχειρηματικότητας στην οποία η Αμερική είναι αν όχι υποδεέεστερη, τουλάχιστον ίση.

Update 2

Από τις ομιλίες και παρουσιάσεις που ακολούθησαν, αξίζει το ελληνικό κοινό να σταθεί λίγο στο  Uber, μια υπηρεσία που μοιάζει με το Taxibeat, μόνο που αντί για ταξί, αφορά λιμουζίνες. Γιατί αξίζει να σταθούμε; Γιατί η σύγκριση δείχνει ότι δεν είναι οι ικανότητες και οι ιδέες που μας λείπουν, αλλά το οικοσύστημα. Για μια, πρακτικά, ίδια ιδέα (που κατά δήλωση του ιδρυτή γεννήθηκε στο LeWeb πριν 3 χρόνια), το Uber κατορθώνει να πάρει χρηματοδότηση 50 εκατομυρίων και να συμπεριλαμβάνει στους επενδυτές του μεγάλα ονόματα όπως ο Jeff Bezos και η, κατά τ’ άλλα απεχθής στους Έλληνες (κι όχι μόνο), Goldman Sachs.

Update 3

Το Startup Competition είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες καθώς συμμετείχε το Babeleverse που γεννήθηκε στην Αθήνα και τώρα κατοικοεδρεύει στη Χιλή (μέχρι το Γενάρη). Η παρουσίαση των παιδιών, χωρίς να είναι γουάου, ήταν απλή και μεστή και κίνησε το ενδιαφέρον.  Ακούσαμε θετικά λόγια από τους κριτές στη διαδικασία των ερωτήσεων. Σημειωτέον ότι ο Josef και στην αρχή και στο τέλος, χαιρέτησε το κοινό και στα ελληνικά.

Τον καιρό (μας) του σιδήρου


Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται από το Bιομηχανικό μουσείο Ερμούπολης το οποίο επισκέφτηκα πριν δυό βδομάδες.
Είναι μερικές μόνο από τις πολλές που τραβήξαμε με τη γυναίκα μου (δείτε εδώ για περισσότερες) κι είναι επιλεγμένες με ένα και μόνο κριτήριο: είναι μηχανολογία ελληνικής προέλευσης.

  • Η πρώτη δείχνει  δύο πετρελαιομηχανές κατασκευασμένες από Συριανό μηχανουργείο (Γαλανού) κάπου στα μέσα του 50.
  • Η δεύτερη μια αντλία και πάλι Συριανής προέλευσης (μηχανουργείο Μπαρμπέτα).
  • Η τρίτη καλούπι για λαμπόγυαλο από το Υαλουργείο Σύρου (ποιός θυμάται καν τι είναι αυτό;)
  • Κι η τέταρτη δύο πανομοιότυπες πρέσσες (;) και πάλι από το Υαλουργείο Σύρου εκ των οποίων η αριστερή είναι το ξένο  αγγλικό πρότυπο κι η δεξιά το ελληνικό αντίγραφο.

Αν κρυφτεί κανείς στην αίθουσα του μουσείου που τις φιλοξενεί, θα παρατηρήσει την σχεδόν πανομοιότυπη απορία των επισκεπτών ζωγραφισμένη ανάγλυφα στο πρόσωπο τους: “Μα καλά, φτιάχναμε μηχανές στην Ελλάδα; Και μάλιστα στη Σύρο;”.

Κι η θλιβερή απάντηση είναι πως, ναι, φτιάχναμε. Όχι τίποτα τεχνολογίες αιχμής. Αντίγραφα ξένων προτύπων συνήθως. Αλλά φτιάχναμε. Μ’ ελληνικά χέρια. Μηχανές. Σίδερα. Που έπρεπε να λειώσουν σε ψηλές θερμοκρασίες, να μπουν σε καλούπια, να τορνευτούν, να συναρμολογηθούν, να λειτουργήσουν και τελικά να πουληθούν.

Δεν ξέρω τι επιχειρήματα μπορεί να είχαν ή έχουν οι οικονομολόγοι για το ποιόν και το μέλλον αυτών των μικρών μηχανουργείων – μικρών βιομηχανιών που σταδιακά εξαφανίστηκαν. Εμένα η ανάμνηση τους μου φέρνει μια θλίψη. Πολύ περισσότερο γιατί ο πατέρας μου ήταν μηχανουργός και μου τον θυμίζουν. Και μου θυμίζουν ότι έχω περάσει ώρες μικρός μες στο μηχανουργείο που δούλευε, παίζοντας με τόρνους και τρυπάνια και θαυμάζοντας τον που δάμαζε αυτά τ’ αλύγιστα τέρατα.  Που να φανταστώ ότι κάτι τέτοια τέρατα λυγίζουν εύκολα κάτω από την πίεση των ROI, ποδοπατιούνται από κρατικές τζίφρες σε βιομηχανικές πολιτικές και καταφρονούνται από όνειρα εισοδηματία.

Είναι εύκολο να είναι κανείς εκ των υστέρων προφήτης, αλλά δεν μπορώ να μην το πω: μια χώρα δε ζει μόνο μ’ επιστήμονες. Θέλει και τεχνίτες. Κι αν το ίδιο πρόσωπο συνδιάζει και τα δύο, ακόμα καλύτερα.

 

Αφιερωμένο στο σημερινό GTUG.

Google Plus: πρώτες εντυπώσεις

Πάει βδομάδα που μπαινοβγαίνω στο Google+, την πρώτη σοβαρή προσπάθεια της Google να φτιάξει ένα κοινωνικό δίκτυο που θα μπορέσει να πάρει μερίδιο από το Facebook και το Twitter.

Και λέω σοβαρή, γιατί είχαμε πολλές άλλες ήδη, όχι πολύ σοβαρές:

Τι μας λέει λοιπόν ότι αυτή είναι μια σοβαρή προσπάθεια; Θα μπορούσε να είναι η συστράτευση υπό την ηγεσία του Larry Page όλης της Google σε μια προσπάθεια ανάλογη εκείνης που είχε κάνει η Microsoft στα μέσα του 90 όταν ο Bill Gates είχε ανησυχήσει από την εμφάνιση κι άνοδο της εταιρείας του πρώτου εμπορικά διαθέσιμου browser: της Netscape.
Όπως με τη Netscape, η Google φαίνεται ν’ αποφάσισε ότι αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, η απειλή που λέγεται Facebook, θα την εξαφανίσει.
Το ενδιαφέρον όμως στην προσπάθεια της, σε αντίθεση με τη Microsoft του ’90, δεν είναι μόνο η συστράτευση κι η χρήση των άπειρων πόρων που διαθέτει.
Είναι ότι φέρνει μια απλή αλλά πραγματικά σημαντική ιδέα σ’ αυτή τη νέα προσπάθεια. Την ιδέα των κύκλων (circles).
Η ιδέα είχε προαναγγελθεί σε παρουσιάσεις από Googlers εδώ και μήνες. Αλλά η ευκαιρία να την δοκιμάσει κανείς στην πράξη ρίχνει άλλο φως στη σημασία της.
Τι λέει εν ολίγοις αυτή η ιδέα: ότι όπως και στην πραγματική ζωή, η συμμετοχή κι η συνδιαλλαγή δεν γίνεται μέσα από τα περιορισμένα σχήματα ‘ένας προς έναν’, ‘ένας προς πολλούς’ κι ‘όλοι προς όλους’, αλλά έχει μια απειρία ενδιάμεσων καταστάσεων που αφορούν και το με ποιούς μοιράζομαι αλλά και το τι μοιράζομαι.
Παραδείγματος χάριν, στον κύκλο της οικογένειας μου διαλέγω να μοιράζομαι μόνο συγκεκριμένες πληροφορίες κι εμπειρίες, και μάλιστα, τις περισσότερες φορές, κατ’ αποκλειστικότητα. Το ίδιο στο στενό κύκλο των φίλων, και των επαγγελματικών επαφών κτλ.
Αυτή την ιδέα των κοινωνικών κύκλων μέσα τους οποίους κινούμαστε συνεχώς και μεταβάλουμε τη συμπεριφορά μας αναλόγως, αναλαμβάνει να ενσωματώσει η Google στο νέο κοινωνικό δίκτυο που λανσάρισε. Κι ενώ είναι τόσο φυσική, βλέπει κανείς με έκπληξη τη δυσκολία των χρηστών να προσαρμοστούν και να την αξιοποιήσουν ανάλογα. Πράγμα καθόλου παράξενο γιατί δεν αντιγράφουν την offline συμπεριφορά στην online αλλά την online από άλλα κοινωνικά μέσα, σ’ αυτό το νέο.
Συνέπεια αυτής της δυνατότητας είναι και κάτι άλλο εξαιρετικά χρήσιμο: η λύση του προβλήματος της γλώσσας. Όσοι έχουμε επαφές πέραν της Ελλάδας στα κοινωνικά δίκτυα, γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να μιλάς αγγλικά για να σε καταλαβαίνει κι ο ξένος αλλά συγχρόνως να θες να μιλάς κι ελληνικά γιατί αλλιώς κάποιοι δεν θα σε καταλάβουν ή προσέξουν. Αυτό το πρόβλημα με είχε οδηγήσει να φτιάξω δύο ξεχωριστά προφίλ στο twitter: ένα για τις συνδιαλλαγές μου με έλληνες κι ένα για όλους τους υπόλοιπους.
Έχοντας στο DNA του αυτή την νέα προσέγγιση στην online κοινωνικότητα, το Google+ κουβαλάει μέσα του μια σειρά από δυνατότητες κι υποσχέσεις:
Αν επιδιώξουμε ν’ απευθύνουμε κάτι μέσα από το Google+ στον μικρότερο δυνατό αποδεκτών (: ένα αποδέκτη), τότε το Google+ λειτουργεί σαν email ή messenger. Στο άλλο άκρο, αν απευθύνουμε κάτι σ’ όλο τον κόσμο και δημόσια, τότε το Google+ λειτουργεί σαν πλατφόρμα blogging.
Οι ενδιάμεσες καταστάσεις είναι από μόνες τους η καθεμιά ένα κοινωνικό δίκτυο (ή μια ομάδα ή ένα φόρουμ, εξαρτάται από τη χρήση που επιδιώκει κανείς).
Οι κύκλοι λοιπόν είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο μπορούν ν’ ακουμπήσουν μια σειρά από άλλες λειτουργίες. Και γι αυτό (κι από δω και πέρα αρχίζει το μάντεμα) πιστεύω ότι η Google θα το χρησιμοποιήσει να πλατφόρμα πάνω στην οποία θα προσπαθήσει να ενώσει όλα τ΄ άλλα προϊόντα και υπηρεσίες της. Ήδη, το προφίλ του κάθε χρήστη είναι ταυτόσημο μ΄ ένα λογαριασμό Google. Στο gmail πάνω αριστερά φαίνονται οι ειδοποιήσεις από τα συμβαίνονται στο Google+. Το Google Buzz εμφανίζεται μέσα στο προφίλ του χρήστη. Το chat του Gmail εμφανίζεται και στο G+. To Picasa ( πλέον google photos) είναι πλήρως ενσωματωμένο κι εκεί ανεβάζει κανείς τις φωτογραφίες που θέλει να μοιραστεί στο G+. Φαντάζομαι ανάλογο δρόμο θα πάρει και το youtube, μιας κι ήδη οι λογαριασμοί του youtube έπαψαν να είναι χωρισμένοι από λογαριασμούς Google.
Πιστεύω επίσης ότι σύντομα θα δούμε τη δυνατότητα δημοσίευσης από το blogger στο G+ είτε με διαμοιρασμό, είτε πρωτογενώς. Επίσης, αναμένω μια διασύνδεση των λεγόμενων sparks (θεματικές περιοχές με stream πληροφοριών) με το Google Reader.
Το νούμερο των πρώτων χρηστών του G+ λέγεται ότι φτάνει τα 4εκ. παρόλο που η υπηρεσία δεν είναι ούτε πλήρως ανοιχτή, ούτε επιχειρησιακά έτοιμη κι ολοκληρωμένη. Κι από τις αντιδράσεις των χρηστών που έχω δει, βλέπω να υπάρχει stickiness factor σε αντίθεση με wave και buzz.
Σημαίνει αυτό μια ενδεχόμενη επιτυχία κι ίσως ανατροπή του σκηνικού στα κοινωνικά μέσα; Γι ανατροπή δεν ξέρω αλλά αναμένω μια επιτυχία. Κάτι που θα καθοριστεί βέβαια και σε μεγάλο βαθμό από τις αντιδράσεις των αντιπάλων. Αυτό όμως που βλέπω συνολικώτερα, είναι ότι οι κύκλοι θα βρουν μιμητές. Και καλώς θα συμβεί αυτό. Γιατί μπορεί να μας οδηγήσει σ’ ένα νέου τύπου παγκόσμιο ιστό, πιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του καθενός μας.
Αν αποφασίσετε να κάνετε μια βόλτα από το G+ περάστε κι από δώ: http://gplus.to/nikan

Η Teradata εξαγοράζει την Asterdata του Τάσου Αργυρού

Για όσους δεν θυμούνται, η είδηση αυτή έχει ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες γιατί ένας από τους συνιδρυτές της Asterdata και νυν  CTO της είναι ο 28χρονος Έλληνας Τάσος Αργυρός. H  Teradata,  παλιά και μεγάλη εταιρεία στο  χώρο των μεγάλων βάσεων δεδομένων και του  Datamining είχε κάθε λόγο να ενδιαφερθεί για την  Asterdata που εξειδικεύεται σ’ αυτό που λέγεται Big Data Analytics.

Η Teradata είχε ήδη αγοράσει το 11% της Asterdata τον περασμένο Σεπτέμβριο, κι η συμφωνία αφορά την εξαγορά του υπολοίπου 89% έναντι τιμήματος 263 εκατομυρίων δολλαρίων.

Η πλήρης ανακοίνωση εδώ.

Για να θυμηθούμε, ο Τάσος Αργυρός είχε μιλήσει για την πορεία του στην ημερίδα “Επιχειρώ”, τον περασμένο Νοέμβριο. Η βιντεοσκόπηση έγινε μέσω skype γι αυτό έχει και τ’ ανάλογα προβλήματα ποιότητας video. Και, ναι, είχα βάλει κι εγώ το χεράκι μου 🙂

Ας τον δούμε για να του ευχηθούμε νοερά κι άλλες επιτυχίες, γιατί σίγουρα θα έχει.

Tassos Argyros (Aster Data) from Youth Institute on Vimeo.

Code Rush: πως η Netscape έκανε open source τον πρώτο browser

Να φανταστείτε δεν την έχω δει ακόμα την ταινία και θέλω να τη μοιραστώ. Έχοντας ζήσει ως ενήλικας όλο το .doc boom και  bust και το θρίλερ του ανταγωνισμού Netscape – Microsoft, το θεωρώ πολύτιμο κομμάτι ιστορίας αυτό το ντοκυμαντέρ που ξέθαψε ο Jeff Atwood (Coding Horror).

Απολάυστε το και διαβάστε και το  ποστ του  Jeff πριν ή μετά (hint: έχει κι άλλη ταινία).