Στο μπλογκ της Αμαλίας, σε πέντε διαφορετικά ποστ (1, 2, 3, 4, 5), ανώνυμος έγραψε σήμερα το πρωί, μακροσκελές σχόλιο που λίγο πολύ αμφισβητεί την εντιμότητα και την αλήθεια των καταγγελόμενων από τη θανούσα κι απειλεί και με μηνύσεις (:”προτεινω στους θιγομενους να κινησουν αμεσα αγωγες εναντιον δημοσιογραφων και μεσων αλλα και “επωνυμων” ή “ανωνυμων” bloggers και τις αποζημιωσεις να τις διαθεσουν υπερ της ανεγερσης του παιδιατρικου ογκολογικου νοσοκομειου“) με ένδυμα φιλανθρωπίας.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο συγκεκριμένος ανώνυμος κι ο όποιος ανώνυμος αντιρρησίας, είναι το γιατί η περίπτωση της Αμαλίας λειτούργησε τόσο καταλυτικά και συνέγειρε τόσο κόσμο.

Δεν είναι η αλήθεια των περιστάτικών που δύσκολα μπορεί κανείς να διασταυρώσει, όπως σωστά λέει, αυτή που έπαιξε το ρόλο. Αλλά το γεγονός ότι απ’ όλους εκλήφθηκε σαν αλήθεια γιατί όλοι μπορούν να συνδέσουν τα συγκεκριμένα περιστατικά με περιστατικά της δικής τους προσωπικής εμπειρίας, άμεσης ή έμμεσης. Κι αυτό γιατί υπάρχει ένα σύστημα υγείας τόσο βαθύτατα σάπιο που δεν χρειάζεται η παραμικρή προσπάθεια να πειστεί ο οποιοσδήποτε περί τούτου. Ας το συλλογιστεί ο ανώνυμος κι οι περί αυτόν, με τις δικολαβίστικες προσεγγίσεις του θέματος.

Ακολουθεί το κείμενο του σχολίου: Συνέχεια →

Σήμερα στην καθημερινή η Αμάντα Μιχαλοπούλου επιχειρεί να απαντήσει (και μου φαίνεται χωρίς να είμαι βέβαιος, να απολογηθεί και λίγο) στις επιθέσεις που δέχτηκε από την μπλογκόσφαιρα από την Πρωταπριλιά έως σήμερα με αφορμή το άρθρο της στην Καθημερινή εκείνης της μέρας.

Αντιγράφω κάτι που μου φάνηκε ενδιαφέρον και σίγουρα θα εγείρει ένα νέο κύμα σάτιρας κι ανταποδόσεων:

Στον νέο κώδικα δεοντολογίας για το Διαδίκτυο, που εισηγήθηκαν την περασμένη εβδομάδα ο Τιμ Ο’ Ρέιλι και ο Τζίμι Γουέλς της Wikipedia, επιχειρείται να εφαρμοστούν και στο Διαδίκτυο οι κανόνες της συμβατικά πολιτισμένης ανταλλαγής απόψεων. Στο άρθρο έξι συμβουλεύουν: «Ποτέ μην παλεύεις μ’ ένα γουρούνι. Λερώνεστε κι οι δύο, αλλά αυτό αρέσει στο γουρούνι».

Δεν θα παλέψω λοιπόν με το γουρούνι. Θα χρησιμοποιήσω απλώς το παράδειγμα του γουρουνιού-ποιητή που επιτίθεται άγρια επί του προσωπικού για να υπενθυμίσω αυτό που προσπάθησα, ανεπιτυχώς, να εκφράσω στο προηγούμενο σχετικό άρθρο: ότι οι ιστολόγοι δεν έχουν το ακαταλόγιστο, είναι αχανής κοινωνία γεμάτη ρόδα κι αγκάθια. Οπως στην ελληνική τηλεόραση, στους ελληνικούς δρόμους, στην ελληνική νύχτα, έτσι και στους Ελληνες μπλόγκερ συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι. Ευθείς ανθρώπους, ντροπαλούς, θρασύδειλους, κομπλεξικούς, φανατισμένους, προοδευτικούς, συντηρητικούς.

Να πω ότι παρότι ήμουν ο πρώτος που έγραψα για το προηγούμενο άρθρο της, συμφωνώ μαζί της για το ποιόν πολλών επιθέσεων που δέχτηκε. Δεν έχουν μόνο οι μπλογκερ το δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους.

Το ποστ του ποιητή στο οποίο αναφέρεται η κα Μιχαλοπούλου πρέπει να είναι αυτό.

(Έφτιαξα κι ένα WTF (:Where is the Fire) πάνω στην αναζήτηση για το όνομα της κας Μιχαλοπούλου στο Technorati. Όσοι θέλετε, βλέπετε, ψηφίζετε, σχολιάζετε..)

Παρακολουθώ το Global Voices Online λίγο καιρό τώρα, ένα aggregator που συλλέγει ποστ απ’ όλο τον κόσμο γύρω από κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Εκεί διάβασα σήμερα για μια αναφορά από την Ρουμανία στην blogger Devious Diva που ζει στη χώρα μας. Η Devious Diva (DD χάριν συντομίας) προφανώς αλλοδαπή, γράφει στα αγγλικά (και πολύ καλά αγγλικά μάλιστα) και θίγει δυσάρεστα για μας θέματα όπως το θέμα των τσιγγάνων (Ρομά) που φαίνεται να ερευνά συστηματικά.

Εξ αιτίας αυτής της αρθρογραφίας έχει γίνει στόχος πολλών επιθέσεων τελευταία και, μάλιστα, κατά δήλωσή της, κάποιοι αποκάλυψαν την πραγματική της ταυτότητα και της επιτέθηκαν ακόμα και με μυνήματα στο προσωπικό της e-mail. Το μπλογκ της Devious Diva είναι πολύ … επαγγελματικό πράγμα που με βάζει στον πειρασμό να κάνω την εικασία ότι πρόκειται για δημοσιογράφο.
Τα θέματα που θίγει είναι πράγματι καυτά, αλλά όντας στα αγγλικά, δεν φτάνουν πολύ τα ελληνικά αυτιά και λειτουργούν μόνο σαν δυσφήμιση για τη χώρα μας. Κάνοντας όμως μια μικρή έρευνα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, είδα ότι δεν αγνοεί την DD όπως εγώ μέχρι σήμερα, αφού υπάρχουν 323 λινκ προς το blog της (εντάξει,αρκετά δεν είναι ελληνικά).

Έχω διαβάσει πολύ λίγα προς το παρόν για να μπορώ να πάρω θέση, αλλά εφόσον εδώ έχουμε δύο σημαντικά θέματα, το κοινωνικό (Ρομά), και το θέμα της ελευθερίας του λόγου και της ανωνυμίας (Devious Diva), θεώρησα σκόπιμο να ανεβάσω αυτό το ποστ για συνεισφέρω όσο μπορώ στο να αρχίσει να παίρνει θέση και στα δύο, η ελληνική μπλογκόσφαιρα.