Update: Βλέπω και τον Μπούλη να μπαίνει στη συζήτηση. Και με απόψεις που εν πολλοίς συμφωνώ. Άξιο προσοχής το περί advertorial σημείο.
Υπάρχει (ακόμα) μια δικαιολογημένη δυσπιστία στην ελληνική μπλογκόσφαιρα για το θέμα της διαφήμισης στα μπλογκ.
Τελευταίο παράδειγμα που υπέπεσε στην αντίληψή μου είναι αυτό, και παρότι βλέπω με συμπάθεια την διάθεση να μην γίνει η διαφήμιση νόρμα και στα μπλογκ, δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω για δύο λόγους:
Ανεξαρτησία (οικονομική) στα μπλογκ σημαίνει αναγκαστικά κι ερασιτεχνισμό. Χρησιμοποιώ τον όρο όχι με τον αρνητική του φόρτιση, αλλά με την πραγματική έννοια, ότι η ενασχόληση με το μπλογκιν θα είναι χόμπυ κι όχι επάγγελμα. Και βέβαια για προσωπικές σκέψεις και φιλολογικές προσπάθειες, δεν μπορεί παρά να είναι έτσι. Τα μπλογκ όμως έχουν ένα άλλο ρόλο να εκπληρώσουν: την εναλλακτική ενημέρωση, μια ενημέρωση τις αποφάσεις για την οποία δεν θα λαμβάνουν κάποια (λίγα) εκδοτικά κέντρα αλλά πολλοί αυτόνομοι μικροί εκδοτικοί πυρήνες (κάτι στο οποίο τα μπλογκ μπορούν να εξελιχθούν). Για να υπάρξει όμως εναλλακτική ενημέρωση πρέπει να υπάρξουν και επαγγελματίες μπλογκερς. Πολλοί. Ίσως όχι μόνιμης απασχόλησης αλλά, σίγουρα, αμοιβόμενοι γι αυτό που κάνουν. Και το λέω αυτό έχοντας πλήρη επίγνωση πόσο χρόνο καταναλώνει η στοιχειώδης έρευνα για να παρουσιάσεις ένα θέμα με κάποια πληρότητα κι αξιοπρέπεια και κυρίως με αντικειμενικότητα. Τέτοια έρευνα σε σταθερή βάση, δεν μπορεί να γίνεται από χομπίστες για τον απλούστατο λόγο ότι κάπως πρέπει να ζήσουν κι η μέριμνα για τον επιούσιο δεν αφήνει τον χρόνο που απαιτεί η προσπάθεια για ενημέρωση.
Κι ενώ η διαφήμιση συμπαρασύρει μαζί της σχέσεις εξάρτησης και συνεπώς φίμωση, το χαρακτηριστικό της πληθώρας και της διαφορετικότητας των μπλογκ μπορεί να λειτουργήσει εξισσοροπητικά κι αντισταθμιστικά, γιατί είναι απίθανο ένας μεγάλος διαφημιζόμενος να εξαγοράσει όλους τους μπλογκερς, ενώ εύκολα μπορεί να το κάνει με δυο τρια μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα (βλέπε την ασυλία που χαίρουν οι τράπεζες απ’ αυτά).
Το επιχειρείν γενικώτερα στο internet περνάει μέσα από τη διαφήμιση. Εκτός αν πουλάς κάτι (βιβλία, υπολογιστές, μουσική κτλ) και χρησιμοποιείς το internet σαν μέσο παραγγελιοληψίας, όλες οι άλλες περιπτώσεις επιχειρηματικής δραστηριοποίησης αφορούν παροχή πληροφορίας ή πνευματικού περιεχομένου. Πληροφορία και περιεχόμενο για τα οποία σπάνια υπάρχει κάποιος διατεθιμένος να πληρώσει με μορφή συνδρομής (εκτός κι αν πρόκειται για ειδική επαγγελματική πληροφόρηση).
Η μοναδική πηγή εσόδων λοιπών παραμένει η διαφήμιση. Και θα έβρισκα πιο γόνιμη μια συζήτηση για το πως μπορεί κανείς να ζήσει μ’ αυτήν παρά χωρίς αυτήν.
Αν θέλετε μια πιο κοντινή ματιά στις εξελίξεις, δείτε κι αυτό το άρθο των Financial Times για την ιντερνετική διαφήμιση κι αυτό το άρθρο της WSJ για την δημιουργία εργατικού συνδικάτου μπλογκερς.